Burza w kadrze piłkarskiej odciąża Świątek. I bardzo dobrze
Zamieszanie w piłkarskiej reprezentacji Polski postawiło na nogi cały krajowy świat sportowych mediów i przyciągnęło uwagę kibiców. I dobrze – bo są osoby, które na tym zyskują. A właściwie jedna, wyjątkowo ważna dla polskiego sportu. Tak, mówię o Idze Świątek. Korzystam z tej okazji jako kibicka, by upiec swoją pieczeń i zakręcić własne lody na tym ognisku emocji.
Afera związana z odebraniem opaski kapitańskiej Robertowi Lewandowskiemu przez selekcjonera Michała Probierza, styl, w jakim to zrobiono, reakcja samego piłkarza, jego urażona duma, domysły, co kto miał na myśli publikując wpisy w mediach społecznościowych – to wszystko rozpaliło sportowy świat. Eksperci i „internetowi znawcy” ruszyli do boju, analizując, osądzając i przerzucając się argumentami. Cała uwaga skupiła się na piłce nożnej.
A tymczasem… Iga Świątek ma święty spokój.
Wyobraźmy sobie poniedziałek po zakończeniu wielkoszlemowego turnieju, w którym Świątek – jak to już cztery razy bywało – dominuje i triumfuje. Tym razem jednak skończyła grę na etapie półfinału Rolanda Garrosa. I co zwykle wtedy się dzieje? Lawina analiz. Czy należy zwolnić Darię Abramowicz? Albo Wima Fissette’a? A może oboje? Czy poprawić serwis? Wyjechać na wakacje? Zrezygnować z mniejszych turniejów, a może przeciwnie – grać w każdym możliwym? Przebudować sztab? Iść na emeryturę? (niepotrzebne skreślić). Oraz, naturalnie, cała gama rad, czego absolutnie robić nie powinna – z tymi samymi punktami co wyżej, ale na odwrót.
A teraz? Cisza. Nikt nie podpowiada, nikt nie ocenia. I to jest piękne.
Jestem świadoma, że moja pozycja pozwala mi na wygodną krytykę tego, co się zwykle dzieje po meczach Igi. Nie pracuję w redakcji sportowej, piszę na zupełnie inne tematy, a sport śledzę jako zwykła kibicka. I z tej perspektywy wiem jedno: cały ten jazgot wokół formy Igi – te „zapaści”, „dramaty”, „koniec Świątek” – to hałas trudny do zniesienia na dłuższą metę.
A wystarczy spojrzeć na jej dokonania na chłodno. W 2025 roku, poza jednym turniejem w Rzymie, Iga nigdy nie odpadła wcześniej niż w ćwierćfinale. Ma dwa półfinały w dwóch rozegranych dotąd turniejach wielkoszlemowych. W rankingu WTA Race, czyli zestawieniu punktów zdobytych w tym sezonie, zajmuje czwarte miejsce.
Niektórzy powiedzą: „Ale nie wygrała żadnego turnieju”. A Zheng Qinwen, która jest wyżej od niej w rankingu, też nie wygrała. Czy w Chinach dramatyzują? Wątpię.
Aryna Sabalenka – liderka rankingu – wygrała w tym roku trzy turnieje. Żaden z nich nie był Wielkim Szlemem. I jakoś nikt nie krzyczy, że powinna była je wygrać. Pozostałe zawodniczki z czołówki? Dwa turnieje, jeden, żaden. To teraz rzućmy okiem na bilans meczów. Iga: 32 zwycięstwa, 10 porażek. Coco Gauff – 31-8. Jessica Pegula – 31-11. Jasmine Paolini – 25-9. Czy to wygląda na załamanie? Każda inna tenisistka marzyłaby o takiej „zapaści”.
Świątek przez ostatnie lata przyzwyczaiła nas do dominacji. Była Świątek, długo nic, i dopiero reszta stawki. Z tej perspektywy rzeczywiście – coś się zmieniło. Ale może warto przypomnieć sobie, że sportowiec to też człowiek. Nikt nie będzie wygrywał zawsze.
Dlatego ta odwrócona uwaga, skierowana teraz na reprezentację piłkarską, jest dla Świątek błogosławieństwem. Może na chwilę odpocznie od presji i nieustannego szumu. A komentatorzy sportowi niech się teraz zajmą selekcjonerem Probierzem, kłopotami kadrowymi i formą piłkarzy. Będzie z tego dużo zabawy.
A mecz Finlandia – Polska w ramach eliminacji do mistrzostw świata odbędzie się we wtorek o 20:45 w Helsinkach. Relację znajdziecie na Sport.pl.